01/05/2020
BOER ZOEKT VROUW
‘Wat moet dit?’ Hij houdt een bleekgroen blaadje omhoog. De mosterddressing druipt er vanaf.
‘Niet lekker …?’ vraagt ze.
‘Nee!’
‘Het wordt in Frankrijk anders heel veel gegeten. Daar is het een delicatesse.’
‘Ze vreten daar ook slakken ...’ Een voor een vist hij met zijn smerige handen de puntige blaadjes uit de gemengde salade op zijn bord.
‘Slakken zijn ook een delicatesse ... Het is trouwens molsla.’
‘Molsla ...? Hm … Verbouw ik niet. Ken ik niet. Eet ik dus ook niet. Wat een boer niet kent … Dat moet je zo langzamerhand wel van me weten.’
Zo langzamerhand … Ze kent hem nu precies vier weken ... ‘Je kent het wel hoor,’ zegt ze, ‘heel goed zelfs’.
Hij mompelt iets binnensmonds en graaft, als een mol in de aarde, verder in zijn overvolle bord. Een paar gestoomde krieltjes rollen over het plastic tafelkleed.’
‘Je eet het anders al weken.’
‘Ik eet het al weken …?!’
‘Molsla is paardenbloem, Harm. Het zijn de jonge blaadjes van de paardenbloem en je eet ze inderdaad al weken. Het is heel gezond en helpt vooral tegen …’
‘Gadsamme Loes, hou toch ’s op met je macrobiotische toestanden!’ Hij schuift zijn stoel achteruit en slaat op zijn buik, de gebruikelijke boer blijft achterwege. Hij lijkt er even door van slag.
‘Het is heel gezond en helpt vooral tegen …’
‘Ja laat me konijnenvoer vreten …?’
‘Het is heel gezond en helpt vooral tegen een opgeblazen gevoel en boeren.’
‘Oooo, ik ben niet netjes genoeg voor je, dat is het!’
‘Er is trouwens niets macrobiotisch aan, het is biologisch! En ik dacht: als je nu eens molsla ging verbouwen, een nieuwe markt aanboren ... Er zijn echt heel veel mensen die de biologische kant opgaan, Harm.’
‘Weet je wat ik denk Loes? ’
Ze schudt haar hoofd.
‘Ik denk dat ik Yvon Jaspers bel om je weer in te ruilen.’